Het begin…
Er was reeds sprake van judo in België voor 1914-1918 maar de eerste schuchtere poging om een federatie te stichten werd pas genomen tijdens de oorlog in 1943. Uiteindelijk kwam deze federatie niet van de grond.
De eerste Belgische Judofederatie werd pas gesticht op 6 juni 1949. De BFJJV (de Belgische Federatie Judo en Ju-Jitsu vereniging) was als enige federatie erkend door het Olympisch Comité.
De eerste federatie was werkzaam over heel België maar bevatte slechts leden uit Brussel en het Franstalig landsgedeelte.
Kort na de stichting van de eerste federatie werd een andere federatie geboren, de Belgische Amateur Judo Associatie, kortom de BELAJA met vooral leden uit het Vlaamse Gewest en Brussel en meer specifiek uit de regio Antwerpen.
In 1954 werd kennis gemaakt met het kodokan judo door de aanstelling van Meester Ichiro Abe(toen 6 de dan) als technisch directeur bij de BFJJV. De fijnheid en de snelheid van uitvoering van de judobewegingen door Meester Abe waren voor de Belgen een ware revolutie.
Onmiddellijk nadat Meester Abe zijn intrede had gedaan bij de BFJJV, kwam een andere Japanner naar België; Meester Tokyo Hirano (toen 6 de dan) werd technisch directeur van de BELAJA.
Aan de toestand dat er in België twee grote federaties waren, kwam een einde, toen in 1958 met een fusie begonnen was en de Belgische Judobond gesticht werd ( BJB ). De technische trainers waren Meester Ichiro Abe (directeur) voor de techniek en Meester Tokyo Hirano (assistent) voor de competitie.
In 1965 werd er een nieuwe Vlaamse Federatie gesticht door afscheuring van de BJB nl de Vlaamse Liga voor Judo en Vechtkunsten (VLJV). Door dit feit was de eenheid van het judo in Vlaanderen terug verbroken.
Volgens het decreet (KB) van 2 maart 1977, werden de unitaire sportbonden verplicht naar vleugelvorming over te gaan, indien ze nog wensten gesubsidieerd te worden door de overheid.
In 1979 kwamen zo de “Vlaamse Judobond” en de “Lique Francophone de Judo” tot stand. De BJB werd slechts een overkoepeld orgaan van beide vleugels.
De fusie in 1981 tussen de Vlaamse Judobond en de Vlaamse Liga voor judo was er de oorzaak van, dat de naam terug veranderde en de huidige ” Vlaamse Judofederatie” was geboren.
Evolutie van het wedstrijdjudo
In 1949 werd reeds het eerste Kampioenschap van België georganiseerd. Ook hadden vanaf 1949 de eerste interlanden plaats tussen België en de naburige landen.
De eerste wereldkampioenschappen vonden plaats in 1954 in Japan, het judoland bij uitstek.
Japan bleef ten andere nog enige jaren organisator van de wereldkampioenschappen.
In die tijd waren er nog geen gewichtsklassen en was het wedstrijdjudo enkel weggelegd voor de mannen. In het begin van 1960 kwam er verandering in de gewichtsreeksen en werden 3 gewichten ingevoerd nl licht, half zwaar en zwaar.
Daarna kende de judosport een evolutie in de gewichtsreeksen en beschikken we nu in 2008 over 7 gewichtreeksen voor de heren en 7 gewichtsreeksen voor de dames.
Er werd door België voor het eerst deelgenomen aan de Europese Kampioenschappen in 1953. De Belgen kaapten tal van medailles weg in de verschillende reeksen in de jaren 50 , 60 en 70
Het damesjudo kende pas zijn opmars in 1974. We mogen hier wel stellen dat 1974 de uiteindelijke start geweest is voor het Belgische damesjudo in competitie. De inrichting van het eerste Europese Kampioenschap voor dames vond plaats in 1975.
Tot op heden hebben de dames de grootste Belgische successen behaald op alle fronten, zowel op Europees als op wereldvlak als op Olympische Spelen. Boegbeelden bij de dames waren uiteraard Ingrid Berghmans en Marie France Mil.
In hun voetsporen volgden nog tal van vrouwelijke judoka’s zoals: Gella Vandecaveye, UllaWerbrouck, Heidi Rakels, An Simons, Inge Clement, Nicole Flagothier, Marisabel Lomba, Brigitte Olivier en Kristel Taelman.
Ook de huidige generatie met Ilse Heylen, Leen Dom, Catherine Jacques en Katrien Verheekezorgt nog steeds voor de vele successen.
In de jaren 80 kwam dankzij de boegbeelden Ingrid Berghmans en Robert Vandewalle die vele Europese, Wereld en Olympische titels wegkaapten, de judosport in de media en won onze sport aan populariteit.
Robert Vandewalle het boegbeeld van de judosport kende vanaf 1971 zijn opmars en zou blijven schitteren tot in 1988 met een bronzen medaille op de Olympische Spelen te Seoul en zelfs in 1989 met een bronzen medaille op het EK te Helsinki.
In zijn voetsporen volgden later nog Johan Laats, Harry Vanbarneveld, Daan De Cooman en Cedric Taeymans. De opvolging is verzekerd met de huidige generatie met onder meer Dirk VanTichelt.